GÜLÜMSE SEVGİLİM

Başımda esrik bir güz uğultusu
Aklımla yüreğim arasında gelgitler
Ömrüm bir aydınlığın peşinde
Yüreğim gözlerini arar.

Sözde biter kimi gün
Kelimelerde tükenir
Belli ki tükendik sevgilim
Avuçlarımdan kayıp gider düşlerim.

Ne hazin bir öyküdür ki
Ne haini tükendi memleketin
Ne cahili ne de zalimi.

Zulüm öyle dokundu ki hayatlara
Çoktan düştü bardağı taşıran son damla
Hoyrat bir korku ikliminde
Hoyratça yağmaladı dağları
Puslu havanın çakalları.

Ayrışmalı artık aramızdan
İhanetle beslenen ayrık otları.

Unutma sevgilim
Bir avuç kalsak da yeryüzünde
Olmadık hiç güçlüden yana
Ömrün son şiiri de olsa
Yazılacak elbet yorgun bir mevsimde.

Nerde şimdi gözlerinde yükselen isyanlar
Nerde beni şiire azmettiren gülüşün
Hatırla sevgilim
Gülmek devrimci bir eylemdi
Vakit doldu, gülüşünle gel.

Vazgeç eyleme geçmeyen sözlerden
Talan edildi yurdun alenen
Kır artık yüreğinde ki ablukayı
Kır ki, gözlerinde isyanlar tutuşsun.
Çok sevdim ben bu ülkeyi
Seni memleketim kadar.

Bitmeli artık
Şiirlerin içinde düğümlenip kalan hasret
Bitmeli, terkedilmiş düşlerde bırakılan sessizlik.
Ayağa kalkmalı insanlık
Başını kaldırmalı artık menekşeler
Ve dönmeli kuşlar.

İşte o gün geldiğinde
Boz ezberlerimi
Unutturma bana sevmeleri.

Gülümse sevgilim
Gülüşün kim bilir kaç ömre bedel
Kim bilir kaç ömür eder.

Radyo Şiirce – Mine Gökşen